hiç bir zaman beklenen değildi o
beklemek bir nevi kalmaktı olduğu yerde
yer durduğunu sansa da
bulut bir dönme biçimiydi.
koynuna sığdırdığın bunca yara
dalın meyva vermesinden
sürülmesiydi toprağın
ve bu sürgünün tek mahkumu
sahipsiz açmış bir çiçek...
sevmek sürgün topraklarda
çiçek olup açmak
sevmek durduğunu sansan da
bulut olup dönmek
sevmek öze dönmek
susuz toprağın bulutla sevişmesinden
piç gibi boy vermek
ve yine zaman düzlemine inat
aynı günde
aynı saatte
aynı buluttan
su olarak doğup
kar sürüyüp
dolu düşmek gibi
bütün mevsimleri kendi deliliğine esir etmekte aşk...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder