düşsel bir yorgansı sarışı vardı
hayat kavalın ezgisinden giderken
sular ılık akardı karanlıkta
korkular yalın ayak yürürdü kayalıklarda
dikenlerden çizilen kollar
iterdi ellerin dokunganlığını...
sen karakalem bir tasvirde
gözlerin pembe düşler sadeliğinde bakarken
güneş aynı sıcağında kavururdu
yaşam bir boyut sorunu
noktadan virgüle geçmiş gibiyim
üçüde birbirinden habersiz
son sözün ardı sana bırakılmış...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder