TOHUM

Geldi en beklenen
En beklenmedik sözcüklerle
Ansızın fısıldadı bulutlar
Yağmur sözcük sözcük döküldü göğün karanlığından…
Hiçbir şey gibi kaldı bilinen her şey
Ve her kimse hiçbir kimsenin suretine büründü.
Doğru dediğin eğriye, kalın dediğin inceye
Gün dediğin geceye, ayan dediğin üryana karıştı.
Ansızın zamanı gelip çattı.
Eller yumruk yumruk çarptı göğsüne
Diller estirdi rüzgarı daha da bir sert
Artık korkmak yoktu sonu olandan
Sonunu bilmediğinden korkardı insan.

Bir kapı açılacak sandın önceleri
Işık tatlı bir tebessüm gibi sardı dumansılığını.
Isıttı kör kuyunun karanlığını dahi
Yüreğinin karanlığı ışıdı.
Acılar yankılanır her daim topraktan
İnsanın derisi gibi damarlanır
Ve çatlar hırsından toprak kurumuşsa kuyuları
Sevgi bir cemre gibi düşmeli
Tohum olanın yüreğine
Tohum büyüdükçe yürekte büyür
Yürek büyüdükçe sevgide…
Aşk bir ağaç gibi
Kökünden sarar toprağı
Dalından uzanır göğün maviliğine.
Sevdası ne varamamaktan son bulur göğe
Nede içinde çürümekten toprağın bencilliğinde.
Aşk bir ağaç gibidir
Tohum olmaktan geçer
Tohum olmakta yetmez aşka
Tohuma sevgi katmaktan…

Bin bir renkli bir dünyanın
Kör gözleri sana düşmüş ola
Görmeyesin bin bir yeşili
Bürüse göğünü bulutun karanlığı
Alacası çatmaz ola bir vakit…
Farklı olan hiç gelmeyen değil
Açıkken görmezse bir göz
Farklılaşmaz bir dünya ellerinden tutmazsan.
Bütün dünyayı budasan
Bütün toprağı çatlatsan susuzluktan
Binlerce rengi söküp atsan
Kalır yine senle körlüğün
Kalır yine bir tohum
Kalır yine içinde binlerce renk…

Gelmesi mühim değildir o çok beklenenin
Eğer bekleyen sevda işlerse beklemesine
Ölüm o kadar da korkulur değil
Gidilecek başka bir yol yoksa eğer…
Ama gölgeler korktuğunda sahibinden
Elleri çıplak kan yüklü
Gözleri şişik mor benekli
Burnunda kan lekeli çocuklar
Ağlaşarak bekleyecek o toprakta.
Tohum yine büyüsün diye
Ha burada ha başka diyarda
Tohumu büyütmez hiçbir şey
Tohumun büyüttüğü kadar kendini büyüteni…

SairtekkaS