artık uzun zamanın dostlarına yer yok gönlümde
herkes zamanlarından paylarını yaktı ve gitti
insan yüreği yangın yeri gibidir her daim bir duman
közleri eşelemeye korkar olursun
binlerce sahipsiz kemiğin DNA sından çıkan sen...
isimlerini yazmak istemezsin hiç bir satırında
yeri olduğu zamanlar gibi yokluğundada isimsiz aşklar vardır
kimselerin bilmediği senin sakin limanın
ve o limanıda dalgalar döver çoğu zaman seni döveceklerle...
insan anlatamaz kendine, karşısındakine
insanın kendinde bittiği bir nokta vardır
ve kendini bitirdiği bir nokta...
aldatılmak hiç koymamalıydı içinde seviliyorum duygusu olmasa
insanın duruşları önemlidir
hayata karşı
sevgiliye karşı
dosta ve düşmana karşı
ve bir yerinden yamuluyorsan birine
duruşundan çok yamukluğundur içinde bükülen özünden...
ismi geçmeyecek hiç bir sokakta
kuru numaralarla çizilen haritalar gibi
1, 5, 9, 17 gibi anlamsız kalacak...
düşünmeyecem demiyorum
sevmiyorum demiyorum
kendimdeyim yine
sadece kendimleyim...
